Gdy w 1260 roku Police uzyskały prawa miejskie z rąk księcia pomorskiego Barnima I (1210-1278), wydawało się, że rozwój osady nad Łarpią będzie w kolejnych latach dynamiczny, podobnie jak w innych pomorskich ośrodkach miejskich.
Tymczasem już w 61 lat później inny książę Otton I (1279-1344) w 1321 roku odebrał Policom autonomię, przypisując wszelkie przywileje Szczecinowi. Było to nader niekorzystne dla Polic, gdyż nie mogły uprawiać wolnego handlu, i w pełni korzystać z dóbr jakie dawała im natura i związana z tym zorganizowana gospodarka. Wytwarzane dobra musiały w zdecydowanej części przekazywać Szczecinowi.
Mimo tego życie w miasteczku nie zamarło, choć społeczność funkcjonowała przez lata na „zwolnionych obrotach”. Mieszkańcy okolic Polic stawali się samowystarczalni świadcząc usługi miastu i okolicznym wsiom, wytwarzając dobra, które służyły ludności. Żywność produkowali sami na polach w przydomowych ogrodach, produkty rolne sprzedawali w Policach. Hodowali domowe zwierzęta: krowy, świnie, owce, drób. Wieśniacy byli jednak uzależnieni od rzemieślników, którzy w warsztatach produkowali sprzęt niezbędny do codziennego życia. W pierwszych latach po nadaniu Policom statusu miasta, w osadzie rozwijało się głównie kowalstwo, piekarnictwo, oraz tkactwo. Z biegiem czasu przybywały kolejne małe zakłady o różnych specjalnościach.
W Policach w XIV-XV wieku mieszkało kilkuset ludzi. Ich głównym zajęciem była praca na roli, hodowla bydła, rybołówstwo, uprawa chmielu. Ponadto w mieście istnieli bednarze produkujący beczki do przechowywania produktów spożywczych, smoły i dziegciu. Kołodzieje zajmowali się produkcją kół do wozów. W kuźniach kowale wytwarzali sierpy, siekiery, młoty, ćwieki, okucia do wozów, drzwi, kraty, obrabiali metal w zależności od potrzeb nabywców. W mieście budowano proste łodzie rybackie. Zajmowali się tym szkutnicy. Nie brakowało szewców wytwarzających obuwie, krawców. Dla porównania w tym czasie (XIV-XV wiek) w Szczecinie działali ponadto kuśnierze, garbarze, brakarze drewna, przekupnie, murarze, pantofelnicy, postrzygacze sukna, oraz dwóch kopaczy studni, dwóch mincerzy, 3 malarzy malowideł ściennych oraz odlewnik dzwonów. W 1420 roku w Szczecinie odnotowano działalność 11 cechów rzemieślniczych.
Organizacja pracy w zakładzie opierała się o umiejętności mistrza nadzorującego prace i zajmującego się sprzedażą wyrobów. Podlegali mu czeladnicy, umiejący dobrze wytwarzać produkty, posiadający wieloletnie doświadczenie. W zakładzie pracowali również najniżej opłacani uczniowie nabywający umiejętności pracy w warsztacie. Rzemieślnicy stanowili wyższą grupę społeczną w hierarchii lokalnej. Dzięki ich działalności i wytwórczości podnosił się powoli, ale systematycznie poziom życia mieszkańców. W pełni polickie rzemiosło rozwinęło się dopiero na przełomie XIX/XX wieku gdy miasto odzyskało swą autonomię.
Tymczasem już w 61 lat później inny książę Otton I (1279-1344) w 1321 roku odebrał Policom autonomię, przypisując wszelkie przywileje Szczecinowi. Było to nader niekorzystne dla Polic, gdyż nie mogły uprawiać wolnego handlu, i w pełni korzystać z dóbr jakie dawała im natura i związana z tym zorganizowana gospodarka. Wytwarzane dobra musiały w zdecydowanej części przekazywać Szczecinowi.
Mimo tego życie w miasteczku nie zamarło, choć społeczność funkcjonowała przez lata na „zwolnionych obrotach”. Mieszkańcy okolic Polic stawali się samowystarczalni świadcząc usługi miastu i okolicznym wsiom, wytwarzając dobra, które służyły ludności. Żywność produkowali sami na polach w przydomowych ogrodach, produkty rolne sprzedawali w Policach. Hodowali domowe zwierzęta: krowy, świnie, owce, drób. Wieśniacy byli jednak uzależnieni od rzemieślników, którzy w warsztatach produkowali sprzęt niezbędny do codziennego życia. W pierwszych latach po nadaniu Policom statusu miasta, w osadzie rozwijało się głównie kowalstwo, piekarnictwo, oraz tkactwo. Z biegiem czasu przybywały kolejne małe zakłady o różnych specjalnościach.
W Policach w XIV-XV wieku mieszkało kilkuset ludzi. Ich głównym zajęciem była praca na roli, hodowla bydła, rybołówstwo, uprawa chmielu. Ponadto w mieście istnieli bednarze produkujący beczki do przechowywania produktów spożywczych, smoły i dziegciu. Kołodzieje zajmowali się produkcją kół do wozów. W kuźniach kowale wytwarzali sierpy, siekiery, młoty, ćwieki, okucia do wozów, drzwi, kraty, obrabiali metal w zależności od potrzeb nabywców. W mieście budowano proste łodzie rybackie. Zajmowali się tym szkutnicy. Nie brakowało szewców wytwarzających obuwie, krawców. Dla porównania w tym czasie (XIV-XV wiek) w Szczecinie działali ponadto kuśnierze, garbarze, brakarze drewna, przekupnie, murarze, pantofelnicy, postrzygacze sukna, oraz dwóch kopaczy studni, dwóch mincerzy, 3 malarzy malowideł ściennych oraz odlewnik dzwonów. W 1420 roku w Szczecinie odnotowano działalność 11 cechów rzemieślniczych.
Organizacja pracy w zakładzie opierała się o umiejętności mistrza nadzorującego prace i zajmującego się sprzedażą wyrobów. Podlegali mu czeladnicy, umiejący dobrze wytwarzać produkty, posiadający wieloletnie doświadczenie. W zakładzie pracowali również najniżej opłacani uczniowie nabywający umiejętności pracy w warsztacie. Rzemieślnicy stanowili wyższą grupę społeczną w hierarchii lokalnej. Dzięki ich działalności i wytwórczości podnosił się powoli, ale systematycznie poziom życia mieszkańców. W pełni polickie rzemiosło rozwinęło się dopiero na przełomie XIX/XX wieku gdy miasto odzyskało swą autonomię.
Komentarze